Bakgrunn for saka
A eig eigedomen X i Fusa kommune. Eigedomen er ubygd og ligg i eit landbruks-, natur- og friluftsområde (LNFR-område). Kommunestyret i Fusa vedtok å innføre eigedomsskatt på alle eigedomane i kommunen frå og med 2009. I retningslinene til Fusa kommune for takseringa 9. februar 2009 heitte det at alle tomter i LNFR-område «vert i utgangspunktet takserte iht. vedteken sjablon for tomter». Eigedomsskatt på X vart følgjeleg skriven ut etter sjablontakst, rekna ut på grunnlag av vedteke sjablongverdi for tomter; kr 200,- per kvadratmeter.
I juli 2009 klaga A på eigedomsskattetaksten til overtakstutvalet. Han fann det urimeleg at eigedomen var taksert etter den same sjablongverdien som bustadtomter. Eigedomen hadde korkje infrastruktur for veg, vatn eller avlaup, og låg i eit område der det ikkje var tillate med spreidd bygging av bustader, fritidsbustader eller næringsbygg. A la fram at taksten skulle spegle att omsetjingsverdien på takseringstidspunktet, og at den truleg var svært låg. For det tilfelle at klagen ikkje vart teken til følgje bad han om ei rettsleg grunngjeving for at tomter i LNFR-område kunne takserast og skattleggjast som bustadtomter.
Overtakstutvalet heldt oppe den fastsette eigedomsskattetaksten. Utvalet la til grunn at det var teke omsyn til korleis eigedomen låg til, gjennom bruk av ytre faktor. Vidare vart det vist til at sjablongverdien for tomter bygde på ein gjennomsnittsverdi, og at det i eigedomsskattesamanheng blir akseptert ei meir grovkorna taksering enn elles. Synet til overtakstutvalet var at eigedomen hadde ein verdi, og at taksten spegla att omsetjingsverdien på takseringspunktet.
I brev 8. mars 2012 frå B på vegner av A vart ombodsmannen beden om å vurdere vedtaket til overtakstutvalet. Det vart mellom anna stilt spørsmål om retningslinene til Fusa kommune om at tomter i LNFR-område skulle takserast som bustadtomter, var rettsleg fastankra. Spørsmålet vart særleg bede vurdert i lys av arealdelen av kommuneplanen i Fusa, der det framgjekk at eigedomen låg i eit område der det ikkje skulle «tillatast spreidd bustadbygging, spreidd bygging av fritidsbustadar og spreidd bygging av ervervsbygningar».
Undersøkingane herifrå
I brev herifrå vart Fusa kommune bede om å gje si vurdering av om fastsett sjablontakst for eigedomen gjenspegla omsetjingsverdien i medhald av den tidlegare byskatteloven § 5. Det vart også bede vurdert om korleis eigedomen låg til i eit LNFR-område ville ha noko å seie for omsetjingsverdien ved eit eventuelt sal, og om dette då skulle vore teke omsyn til ved eigedomsskattetakseringa. I tillegg vart det vist til retningslinene til kommunen for eigedomsskattetaksering av konsesjonspliktig landbrukseigedom i drift, då det etter dette skulle takast omsyn til dei restriksjonane som gjaldt ved omsetjing av slik eigedom. Det vart bede gjort greie for årsaka til at Fusa kommune hadde vurdert restriksjonar på eigedomar i LNFR-område annsleis.
Fusa kommune svarte i brev 16. juli 2012, og viste til at om ei tomt ligg i eit LNFR-område kan det gi restriksjonar knytt til byggjeverksemd, men at ein i praksis såg at kommunen kunne gjere unnatak etter søknad, m.a. ved dispensasjon. Det vart også vist til at det etter plan- og bygningsloven 1985 kunne leggjast til rette for spreidd busetnad innanfor LNFR-område. Kommunen skreiv óg:
«I eigedomsskattesamanheng er det etter Fusa kommune si vurdering ikkje naturleg å likebehandla skattepliktig del av landbrukseigedom i drift som har delingsforbod og konsesjonsplikt med eigedomar som ligg i et LNF område. Den faktiske utnyttinga av eigedomane i LNF områder er forhold som kommunen i mindre grad har kunna vektlagt i samband med utarbeiding av sjablongar. Eigedomsskattetakseringa har ikkje vore knytt opp til kommunen sin arealplan. Fusa kommune har utarbeidd sjablongar som tek utgangspunkt i forventa gjennomsnittsverdiar i forhold til omsetjingsverdiar – dette i medhald av byskatteloven § 5 første ledd.»
Kommunen nemnde også at alle eigedomsskattetakstane i Fusa låg på eit ålment lågt nivå i høve til omsetjingsverdien, og at eigedomen X låg i eit attraktivt hytte- og bustadområde. Det vart også påpeikt at det i saker der sjablongtaksten avveik monaleg frå venta marknadsverdi, kunne ein bruke protokolltakst. Ut frå dei momenta som låg føre kunne kommunen likevel ikkje sjå at det var grunnlag for å bruke den takseringsmetoden i saka til A.
B hadde fleire kommentarar til brevet frå kommunen. Han meinte mellom anna at det var grunnleggjande urimeleg at takseringa ikkje hadde vore knytt opp mot arealdelen til kommuneplanen. Eigedomen låg i eit område der det ikkje var tillate med spreidd bygging. Dispensasjon frå kommuneplanen kravde «særlege grunnar», noko som neppe var tilfellet i denne saka. B var heller ikkje samd i kommunen sine påteikningar om at eigedomen låg i eit attraktivt hytte- og bustadområde og at det ikkje var grunnlag for å bruke protokolltakst.
I brev 21. november 2012 herifrå vart Fusa kommune bede om å grunngje taksten nærare. Om det var riktig at eigedomen låg i eit område med byggjeforbod, og om dette i tilfellet burde vore teke omsyn til ved takstfastsetjinga. Vidare vart det stilt spørsmål om det var synet til kommunen at den strenge dispensasjonsregelen ikkje reduserte omsetjingsverdien til eigedomen. Kommunen vart også beden om å gjere greie for korleis eigedomsskattetaksten vart fastsett ved protokolltakst, og om å grunngje kvifor denne takseringsmetoden ikkje var nytta.
Fusa kommune stadfesta i svarbrev 13. juni 2013 at eigedomen ikkje kunne byggjast på med mindre det vart gjeve dispensasjon frå kommuneplanen. Kommunen kunne ikkje ta stilling til ein søknad om dispensasjon før han eventuelt vart framsett, men gjorde kort greie for dei momenta som måtte vektleggjast. I brevet heitte det også:
«Plan og bygningsloven sine reglar er ikkje førande for den taksten som skal fastsetjast for eigedomsskatteformål.
Ut frå gjeldande rett, jf. rettspraksis, kan ein ved takseringa sjå bort fra betydningen av offentligrettslege rettar og plikter som er knytt til eigar sin rettlege disposisjonsrett over eigedomen (konsesjonsvilkår, boplikt, bygge-delingsforbud, reguleringsplanar og liknande.)»
Grunnen til at protokolltakst ikkje var nytta var at eigedomen hadde ein verdi, og at overtakstutvalet ikkje kunne sjå at sjablongtaksten avveik monaleg frå reell omsetjingsverdi.
Svarbrevet frå Fusa kommune vart sendt over til B, som kom med fleire merknader i brev 15. juli 2013 hit. Merknadene vart i brev 22. juli 2013 herifrå sende over til Fusa kommune for kommentarar.
I brev 16. oktober 2013 hit fastheldt Fusa kommune at det ved eigedomsskattetaksering ikkje skal takast omsyn til offentlegrettslege rettar og pliktar knytt til den juridiske råderetten eigar har over eigedomen. Dette vart i det vesentlege grunngjeve slik:
«Ovannemnde følgjer både av rettspraksis og er lagt til grunn som gjeldande rett i juridisk teori, sjå m.a. Bang.
Relevant rettspraksis er m.a. her prinsippa som er lagt til grunn i lagmannsrettsdom i Frostating 2007-01-16. Prinsippa som byggjer på Høgsterettspraksis er lagt til grunn i denne lagmannsrettsdommen: «Det prinsipp som her uttrykkes må også anvendes ved takseringen av de aktuelle eiendommer. Dette innebærer at man skal se bort fra at eiendommene ikke kan selges som separate objekter på grunn av salgsforbudet og rådighetsbegrensninger i reguleringsplanen.»
Prinsippa er også lagt til grunn ved takseringa i Fusa.
(…)Når det gjeld bruk av sjablonverdi for både bebygde og ubygde tomter er det også tema i dommen. Prinsippa som vert lagt til grunn i rettspraksis – m.a. uttrykt i ovannemnde lagmannsrettsdom – er gjeldande rett og gjeld også for takseringa i Fusa.»
Etter ei ny vurdering av klagen, dei framlagde saksdokumenta og svarbreva frå Fusa kommune, vart det vedteke å hente inn Finansdepartementet sitt syn på om det ved taksering etter eigedomsskattelova § 8 A-2 første ledd, eller den tidlegare føresegna i byskatteloven § 5 første ledd, skal takast omsyn til at ein ubygd eigedom ligg i eit LNFR-område. Førespurnaden til Finansdepartementet vart gjort på ålment grunnlag og av eiga tiltak (sak 2013/2804). Saka til A vart stilt i ro i påvente av svar frå departementet.
Finansdepartementet svarte i brev 29. november 2013. Svarbrevet – som til dels er referert under – vart sendt over til B og Fusa kommune i kopi for eventuelle merknader. B kom med nokre avsluttande merknader i brev 17. desember 2013. Fusa kommune har ikkje kome med fleire kommentarar.
Mitt syn på saka
1. Kommunalt vedteke eigedomsskatt blir skrive ut på grunnlag av eigedomsskattetaksten til kvar einskild eigedom. Denne verdsetjinga for eigedomsskatteføremål er med verknad frå 1. januar 2013 regulert i eigedomsskattelova 6. juni 1975 nr. 29 § 8 A-2 første ledd.
Føresegna seier:
«Verdet av eigedomen skal setjast til det beløp ein må gå ut frå at eigedomen etter si innretning, brukseigenskap og lokalisering kan bli avhenda for under vanlege salstilhøve ved fritt sal.»
Føresegna er meint å tilsvare tidlegare byskatteloven 18. august 1911 nr. 9 § 5 første ledd, som vart oppheva med verknad frå skatteåret 2013, jf Prop. 112 L (2011-2012) pkt. 3.7.2.
Ei nærliggjande naturleg forståing av ordlyden i eigedomsskattelova § 8 A-2 første ledd er at eigedomsskattegrunnlaget skal setjast til den faktiske marknadsverdien, eller den salssummen ein trur han som er eigar av eigedomen kan oppnå i ein fri marknad på takseringstidspunktet. Gjennom rettspraksis er det slege fast at den prisen som den aktuelle eigar kan oppnå ved eit tenkt sal på takseringstidspunktet likevel ikkje er uvilkårleg avgjerande for eigedomsskattetaksten. Høgsterett har grunngjeve denne tolking av verdsetjingsvilkår i eigedomsskattelova med at eigedomsskatt er ein objektskatt. Eigedomsskattetaksten skal difor finne fram til den objektive verdien til eigedomen. Praksis til Høgsterett illustrerer såleis at taksering for eigedomsskatteføremål i utgangspunktet skal byggje på ei anna type verdivurdering enn den verdivurderinga som gjeld for utrekning av formueskatt, som er ein subjektskatt.
I Ot. Prp. nr. 47 (1999-2000) Eiendomsskatt m.m. på kraftanlegg, har punkt 2.2.1 overskrifta «Eiendomsskattetaksten skal finne fram til den objektive verdi». Her blir det relativt utførleg gjort greie for Finansdepartementet sin gjennomgang av fleire sentrale Høgsterettsdomar, frå Rt-1912-501 og fram til Rt-1994-333, som alle drøftar kva ei objektivisert verdivurdering vil seie å vere. Om det Finansdepartementet fekk ut av denne gjennomgangen heiter det same stad:
«Departementet antar at den objektiviserte verdi (bl.a. på bakgrunn av) rettspraksis, kan sammenfattes som verdien av en eiendom som utnyttes optimalt, uten å ta hensyn til om den aktuelle eier klarer dette, og uten å ta hensyn til begrensninger pålagt eieren som gjør slik optimal utnyttelse uoppnåelig.»
Etter mi vurdering har departementet her på ein klargjerande måte poengtert kva som i følgje rettspraksis skal vere vurderingsgrunnlaget for den objektive verdien til ein eigedom, og også kvifor denne objektive verdien kan vere ein heilt annan enn den verdien eigedomen vil kunne ha for eigaren, subjektivt sett.
2. I brevet hit frå Finansdepartementet 29. november 2013 er det ikkje uttrykkjeleg uttalt at det ved eigedomsskattetaksering skal takast omsyn til om den aktuelle ubygde eigedomen ligg i eit LNFR-område med byggjeforbod. Slik eg forstår dette brevet har departementet likevel lagt til grunn og føresett at eit byggjeforbod med heimel i ein fastsett reguleringsplan er eit sentralt og relevant moment ved takseringa, som ein må ta omsyn til. Eg reknar med at dette forklarer kvifor departementet si framstilling i punkt 3 og 4 i brevet hit først og fremst knyter seg til i kva grad offentlegrettslege rådveldeavgrensingar ein skal ta omsyn til ved takseringa, ikkje om dei skal takast omsyn til. Frå utgreiinga i brevet til Finansdepartementet siterast såleis:
«Blant annet skriver departementet i Prop. 1 LS (2012-2013) punkt 9.5.2:
«Departementet er enig i at ikke alle begrensninger i eiers råderett gir seg utslag i verdsettelsen, men legger til grunn at de begrensningene som følger av områdevern etter naturmangfoldloven og den tidligere naturvernloven, normalt vil bli tatt hensyn til ved taksering for eiendomsskatteformål.»
Videre viser vi til departementets brev 27. oktober 2009:
«Departementet avga i brev 10. mars 2006 fortolkningsuttalelse vedrørende taksering av bolighus på gårdsbruk for eiendomsskatteformål. Her går det frem at:
«Delingsforbud og konsesjonsplikt utgjør tyngende offentligrettslige plikter som markert påvirker markedsverdien i forhold til alminnelige boligeiendommer. Ved eiendomsskattetakseringen vil en tenkt pris for omsetning av våningshuset måtte ta hensyn til de restriksjoner som gjelder ved omsetning av denne typen eiendom.»
Uttalelsene viser at i hvilken grad rettigheter/plikter og eventuelle rådighetsbegrensninger knyttet til eiendommen, påvirker eiendomsskattegrunnlaget, vil bero på en konkret vurdering i det enkelte tilfellet. I denne vurderingen vil det kunne være av betydning om en rådighetsbegrensning utgjør en tyngende offentligrettslig plikt, er generell eller om den er pålagt av den enkelte eier selv. Hvor inngripende rådighetsbegrensningen er, samt i hvilken grad markedsverdien påvirkes av denne, er andre forhold av betydning for eiendomsskattetakseringen.»
…
En fastsatt reguleringsplan har betydning for eiers utnyttelsesmuligheter for eiendommen, jf. plan- og bygningsloven § 12-4. Eksempelvis kan omsetningsverdien for en tomt avhenge av om den ligger i et LNFR-område eller et område regulert til bebyggelse og anlegg, jf. § 12-5. Etter departementets syn må kommunen foreta en vurdering av hvordan reguleringsplanen påvirker omsetningsverdien for de aktuelle eiendommene. Endringer i reguleringsplanen bør først hensyntas når vedtaket er endelig, jf. plan- og bygningsloven § 12-14.»
Etter langvarig og sikker rettspraksis skal det, som alt peikt på over, leggjast avgjerande vekt på om den eller dei offentlegrettslege rådveldeavgrensingane som avgrensar utnyttinga av ein nærmare fastsett eigedom ligg til eigedomen som seg sjølv, eller er pålagt den aktuelle eigaren av eigedomen. Dei førstnemnte vil utan tvil kunne påverke den objektive salsverdien, og skal difor med i vurderinga ved fastsetjing av eigedomsskattetaksten. Den nokså ålmenne påpeikinga frå Fusa kommune om at ein ved eigedomsskattetakseringa kan sjå bort frå offentlegrettslege rådveldeavgrensingar er difor ikkje i samsvar med gjeldande forståing av verdsetjingsvilkåret i eigedomsskattelova § 8 A-2 første ledd. Påpeikinga ser elles også ut til å harmonere dårleg med kommunen sine eigne retningsliner for takseringa, der det m.a. framgår at det skal takast omsyn til dei restriksjonar som gjeld for omsetjing av konsesjonspliktig landbrukseigedom i drift.
Eg er følgjeleg ikkje samd med Fusa kommune i at det ved eigedomsskattetaksering etter eigedomsskattelova § 8 A-2 første ledd, eller den tidlegare føresegna i byskatteloven § 5 første ledd, nærmast på ålment grunnlag kan sjåast bort frå offentlegrettslege rådveldeavgrensingar. Kor vidt ein skal sjå på slike avgrensingar eller ikkje, vil hengje saman med ei konkret vurdering av om dei er pålagt eigedomen som såleis, eller gjeld eigar si utnytting av eigedomen.
3. Det kan vanskeleg vere tvil om at vilkår i arealdelen til kommuneplanen om at det innanfor eit LNFR-område ikkje skal vere tillate med spreidd bygging av bustader, fritidsbustader eller næringsbygg er direkte pålegg på kvar einskild sin eigedom i det aktuelle LNFR-området, og såleis ikkje forbod retta mot eigaren. Det kan difor synest openbert at det må takast omsyn til denne typen offentlegrettslege rådveldeavgrensingar ved takseringa.
Det at kommunen etter søknad kan gje dispensasjon frå gjeldande kommuneplan, kan etter mitt syn ikkje bli tillagt nemneverdig vekt ved takseringa. Vilkåra for dispensasjon er normalt strenge. Den einskilde søknad vil måtte avgjerast etter ei heilskapleg og konkret vurdering. Med mindre det på takseringstidspunktet i konkrete einskildsaker er innvilga dispensasjon med endeleg verknad, vil dispensasjonstilgangen i seg sjølv neppe i særleg grad påverke den objektive omsetjingsverdien for ubygde tomter i LNFR-område med byggjeforbod. Eg deler elles Finansdepartementet si vurdering på side 6 i brevet 29. november 2013 om at endringar i kommuneplanen først bør omsyntakast når vedtaket er endeleg. Då vil kommunen etter omstenda kunne krevje særskilt taksering etter reglane i eigedomsskattelova § 8 A-3 sjette ledd.
Fusa kommune har i samband med undersøkingane herifrå ikkje uttalt noko om kva det har å seie for omsetjingsverdien til eigedomen X at han ligg i eit LNFR-område med byggjeforbod. Den nokså ålmenne påpeikinga til kommunen om at en ved takseringa kan sjå vekk frå offentlegrettslege rådveldeavgrensingar trekkjer i retning av at det er sett heilt bort frå LNFR-reguleringa ved takstfastsetjinga. Då det heller ikkje kjem fram av saksdokumenta at overtakstutvalet har vurdert om og eventuelt i kva grad byggjeforbodet får noko å seie for omsetjingsverdien i den føreliggjande saka, har eg kome til at eg må be Fusa kommune om å vurdere eigedomsskattetaksten for A sin eigedom på nytt.
4. Eg har i utgangspunktet ingen merknader til at Fusa kommune har valt å taksere dei eigedomsskattepliktige eigedomane i kommunen ved hjelp av sjablongar. Det er i praksis godteke eit monaleg sjablongelement i takseringa, noko som m.a. skuldast det store omfanget av takseringsarbeidet. Som Finansdepartementet har gjort greie for på side 3 i brevet 29. november 2013 hit, er bruken av sjablongar likevel underlagt rettslege avgrensingar:
«Bruk av sjablonger ved eiendomsskattetakseringen gir uansett ikke adgang til å fastsette et skattegrunnlag som overstiger markedsverdien. Dersom kommunen velger å benytte en sjablongmetode ved verdsettelsen, må den sikre at skattegrunnlaget avspeiler variasjonene i markedsverdien i kommunen på en tilfredsstillende måte. Dette må til for å sikre likebehandling i beskatningen.»
Fusa kommune har brukt den same sjablongverdien for ubygde tomter i LNFR-område med byggjeforbod som for ordinære bustad-/byggjetomter. Som det vil ha framgått over, meiner eg at slik LNFR-regulering som det her er snakk om, normalt vil påverke den objektive verdien til ubygde tomter i monaleg grad. Den vedtekne sjablongverdien på kr 200,- per kvadratmeter for tomter ålment, jf. Fusa kommune sine retningsliner for takseringa, kan ein med det vanskeleg sjå at skal «avspeile variasjonene i markedsverdien for ubebygde tomter i kommunen på en tilfredsstillende måte».
Likebehandlingsprinsippet – som står sentralt på området innanfor eigedomsskatteretten – vil seie at like faktiske og rettslege tilhøve til vanleg skal handsamast likt, medan forskjellige faktiske og rettslege tilhøve kan grunngje krav om ulik handsaming. Fusa kommune sin bruk av same sjablongverdi for ubygde tomter i LNFR-område med byggjeforbod som for ordinære bustad-/byggjetomter fangar ikkje opp skilnadene i den objektive verdien til eigedomane på ein god nok måte, og kan difor ikkje reknast som sameineleg med likebehandlingsprinsippet. Sjølv om det ved eigedomsskattetaksering blir akseptert ei meir grovkorna verdivurdering enn ved takstfastsetjingar for til dømes med sikte på sal, finn eg det klart at Fusa kommune her i monaleg grad har overskride det som kan aksepterast etter gjeldande rett. Om eigedomsskattetakstane i Fusa kommune gjennomsnittleg ligg på eit lågt nivå i høve til gjennomsnittleg faktisk omsetjingsverdi er i denne samanhengen ikkje relevant.
Bruk av same sjablongverdi for ubygde tomter i LNFR-område med byggjeforbod som for ordinære bustad-/byggjetomter, vil etter mitt skjønn føre med seg også ei nærliggjande fare for at eigedomsskattetaksten til ubygde tomter innanfor LNFR-område kan vere sett høgare enn den objektive verdien til desse tomtene etter eigedomsskattelova § 8 A-2 første ledd, jf. og den tidlegare føresegna i byskatteloven § 5 første ledd. Om det er tilfelle vil dei aktuelle takstane mangle heimel i lova og vere ugyldige på det grunnlaget.
Eg har merka meg Fusa kommune si tilvising til dom i Frostating lagmannsrett 16. januar 2007, men kan ikkje sjå at avgjerda kan takast til inntekt for at det er rettsleg tilgang til å bruke same sjablongverdi ved taksering av ubygde tomter i LNFR-område med byggjeforbod som for ordinære bustad-/byggjetomter. Spørsmålet for lagmannsretten var korvidt fastsett sjablongverdi for tomter kunne brukast ved taksering av fellesareal som var ein integrert del av eit nærmare bestemt bustadfelt. Lagmannsretten tok utgangspunkt i at eigedomane låg i eit utbyggingsområde, og at eigedomar i eit slikt område bør takserast etter same verdigrunnlag uavhengig av kva arealet vart brukt til ved utbygginga. Avgjerda frå Frostating langmannsrett har difor neppe nokon overføringsverdi til føreliggjande sak, der kommunen har brukt same sjablongverdi for eigedomar i utbyggingsområde og eigedomar i område med byggjeforbod.
På bakgrunn av grunngjevinga til overtakstutvalet i vedtaket 11. januar 2012, vil eg avslutningsvis trekkje fram at korleis eigedomen ligg i kommunen vanskeleg kan reknast som ivareteke gjennom bruk av ytre faktor. Ytre faktor kan brukast for å korrigere for individuelle variasjonar i ei elles samanliknbar gruppe eigedomar etter at riktig sjablongverdi er lagt til grunn for utrekninga. Bruk av ytre faktor kan ikkje i seg sjølv bøte på at det er brukt uriktig sjablongverdi, i dette tilfellet ein sjablongverdi som strir mot likebehandlingsprinsippet.
Eg finn også grunn til å nemne at etter lovendringa i 2006 som opna for innføring av eigedomsskatt i heile kommunen frå og med 2007, valde mange kommunar å frita ubygde tomter i LNFR-område frå eigedomsskatt på grunn av den særeigne faktiske og rettslege karakteren til desse eigedomane.
5. Som det framgår av merknadene mine over, har eg kome til at det ved taksering av eigedomen X skulle vore teke omsyn til at eigedomen ligg i eit LNFR-område med byggjeforbod, med dei objektive avgrensingar for utnyttinga det fører med seg. Vidare meiner eg at Fusa kommune sin bruk av same sjablongverdi for ubygde tomter i LNFR-område med byggjeforbod og ordinære bustad-/byggjetomter, strir mot det skatterettslege likebehandlingsprinsippet, og kanskje også mot verdsetjingstaket i eigedomsskattelova § 8 A-2 og den tidlegare føresegna i byskatteloven § 5. Difor bed eg Fusa kommune om å taksere X på nytt, i lys av merknadene mine over.
Fusa kommune blir i tillegg oppmoda om å vurdere og taksere på nytt også andre ubygde eigedomar i LNFR-område med byggjeforbod, gjeve at dei ved den ordinære eigedomsskattetakseringa vart takserte på same rettstridige grunnlag som X.
Eg bed om å bli orientert om korleis Fusa kommune følgjer opp oppmodingane mine i denne fråsegna.